Žalm, ktorý sa dnes spieva alebo číta v rímskokatolíckych kostoloch na celom svete, je úžasný. Je to explózia vďačnosti, je to oslava Hospodina, je to záchvev zbožného srdca. Človek, ktorý sa tento žalm modlí, uznáva zvrchovanosť Boha. Uznáva jeho veľkosť, jeho majestát. Nie je tam ani zrniečko pochybnosti.
Žiadne cynické: „A čo keď to bolo všetko úplne inak? A čo keď žiaden Boh nie je? Čo keď je Boh iba výplod ľudskej fantázie?“
Človek starých čias nemá zdôvodnenie neexistencie Boha. Je preto snáď hlúpejší od súčasného človeka? Alebo je naivnejší? Kráča po zlej ceste? Motá sa stratený životom?
Nie. Tento starý človek má pevné body. Tie mu dávajú stabilitu. Je ako horolezec, ktorému oporné body pomáhajú bezpečne stúpať k vrcholu hory.
Pritom je pohľad starého človeka v žalme čistý a plný údivu: „Z úst nemluvniat a dojčeniec pripravil si si chválu.“ Nemluvňatá, bábätká, deti… Všetky chvália Boha už len tým, že existujú. Bezbranné malé dieťa, ľudské mláďa je synonymom Života. Svojím bytím sa deti modlia a podávajú vierohodné svedectvo o Stvoriteľovi. Nepotrebujú dogmatické zdôvodnenia, a pritom prezrádzajú o Bohu viac ako najväčší učitelia Cirkvi.
Azda preto je boj proti životu a kultúre života taký tvrdý a krutý. Milióny najzraniteľnejších modliacich sa bytostí, ktoré prevolávajú Bohu na slávu, iritujú Božieho protivníka.
Každý, kto ubližuje dieťaťu, vysmieva sa Bohu.
„Čože je človek, že naň pamätáš, a syn človeka, že sa ho ujímaš? Stvoril si ho len o niečo menšieho od anjelov, slávou a cťou si ho ovenčil a ustanovil si ho za vládcu nad dielami tvojich rúk.“ Žalmista nevychádza z údivu. Nerobí si ilúzie o ľuďoch, on sám by im možno nezveril ani kozu zo svojho stáda, a tu je niekto taký úžasný a veľký ako Boh a Boh dôveruje človeku. Zveruje mu všetko, čo stvoril.
To nás zaväzuje, aby sme ku všetkému pristupovali zodpovedne, ako dobrí správcovia, ako tí, ktorí chcú Božie veci nielen zachovať, ale aj rozvíjať a odovzdávať ďalej.
Žasnime spolu so žalmistom: „Čože je človek, že naň pamätáš?“
Vďaka ti, Bože, za Lásku a Dôveru.