Keď sa tvoj brat prehreší proti tebe, choď a napomeň ho medzi štyrmi očami. Ak ťa počúvne, získal si svojho brata. Ak ťa nepočúvne, priber si ešte jedného alebo dvoch, aby bola každá výpoveď potvrdená ústami dvoch alebo troch svedkov. Keby ani ich nepočúvol, povedz to cirkvi. A keby ani cirkev nechcel poslúchnuť, nech ti je ako pohan a mýtnik. (…) Lebo kde sú dvaja alebo traja zhromaždení v mojom mene, tam som ja medzi nimi. (Mt18,15-20)
Ježiš si neidealizuje ani nás, ani svoju Cirkev. Vie, že nastanú spory i urážky, a už vopred radí, ako ich riešiť. Na rozdiel od súčasnej módy podráždene reagovať, ako nie sme zvedaví na nevyžiadané odpovede, a vlastnú zbabelosť skrývať za toleranciu. Výsledkom nie je pohodové spolužitie, len väčšia uzavretosť do seba.
Keď sa môj brat prehreší proti mne, väčšinou sa ma to dotkne. Na vlastné „ja“ je každý nepomerne citlivejší, než keď sa on rovnako zachová voči druhému. Okamžite sa v človeku spúšťajú vnútorné filmy urazených argumentov a rafinovane pospletaných plánov odplaty – cez urazené ignorovanie, zdanlivo vtipné odpisovanie v očiach druhých, v hľadaní, ako to dotyčnému dám pocítiť. Ak by som bol citlivejší na dobro než na seba, spúšťali by sa mi v mysli filmy, ako pomôcť dobru i bratovi, akokoľvek nebratsky by sa ku mne a k „mojej veci“ zachoval.
Ježišovi nestačí riešiť problémy. Ide mu o záchranu človeka. V prvom rade záchranu brata, ktorý zlobou najviac škodí sebe samému. Aby si priznal chybu a viac ju neopakoval. Aj o moju záchranu. Aby mi zloba blížneho neuškodila, mám mu odpustiť. Zdanlivá nekonfliktnosť môže byť aj prejavom zbabelosti alebo cynizmu. A konfliktnosť zasa ventiláciou urazeného ega.
Správnu formu i mieru poradí láska, ktorá živí dôveru a diskrétnosť a zároveň dáva silu povedať veci priamo. Aby sa obchádzaním pravdy a ututlávaním nestalo, že „pokoj a bratská láska zúri medzi nami“, ako to, žiaľ, platí aj o niektorých zbožných spoločenstvách.
Keď Ježiš hovorí „brat“, myslí aj na „sestru“ ako príbuzných vo viere, a teda aj na spoločného Otca. Pri napomínaní nemá ísť o vyliatie si zlosti, presadenie svojho „spravodlivého“ názoru. Nie je dôležité, čo blížnemu poviem, ale čo tým dosiahnem.
Láska sa môže prejaviť aj zvýšeným tónom a zbabelosť uhladenosťou. Oslovený vycíti a skôr či neskôr pochopí. Dobré je kvôli dosiahnutiu cieľa najskôr nechať doznieť vlastné emócie a riešiť vec „v minulom čase“. Ale nepodľahnúť pritom chuti odkladať.
Slovám by v celkovom duchu evanjelia mala predchádzať modlitba, vzývajúca oživujúcu pôsobnosť toho istého Ducha v napomínajúcom i v napomínanom. Prosiť a veriť v účinnosť modlitby za blúdiacich, ale aj za vlastné blúdenie v labyrinte citov nepochopenia, nespokojnosti s druhými, s rizikom na iných premietať a na nich naprávať vlastné neriešené nedostatky. Modliť sa v „Pánovom mene“, aby sa aj on mohol pod ňu podpísať.
Veľkou arénou, kde sa koná opačne, než radí Ježiš, sú dnes najrozličnejšie diskusné fóra. Internetová i diablova sieť tu spája ľudí s vraj rovnakými názormi, čo sa však prejavuje najmä tým, že spoločne znášajú na oheň kritiky ľudí s opačným názorom a vehementne sa utvrdzujú v tých vlastných.
Treba dodať, že každý jednostranný názor je aspoň spolovice pomýlený. Namiesto dialógu, hľadania pravdy a odstraňovania problémov rastie zaujatosť, odmietanie až nenávisť. Ježišova rada „ísť a napomenúť medzi štyrmi očami“ znamená mať odvahu vystúpiť z anonymity internetu a dokázať sa stretnúť a porozprávať z tváre do tváre aj s ľuďmi opačných názorov.