Tu prišla k nemu istá kanaánska žena z tých končín a kričala: „Zmiluj sa nado mnou, Pane, syn Dávidov! Dcéru mi hrozne trápi zlý duch.“ Ale on jej neodpovedal ani slovo. (…) No ona prišla k nemu, poklonila sa mu a povedala: „Pane, pomôž mi!“ On jej odpovedal: „Nie je dobré vziať chlieb deťom a hodiť ho šteňatám.“ „Áno, Pane,“ vravela ona, „ale aj šteňatá jedia odrobinky, čo padajú zo stola ich pánov.“ Vtedy jej Ježiš povedal: „Žena, veľká je tvoja viera! Nech sa ti stane, ako chceš.“ A od tej hodiny bola jej dcéra zdravá. (Mt 15,21-28)
U Ježiša sa prihovárala kanaánska žena i učeníci. Matka, aby pomohla dcére a odbremenila seba, učeníci možno len preto, aby mali pre seba trochu pokoja. Ježiš čakal na vieru, a práve jeho čakanie umožnilo, že sa viera Kanaánčanky mohla očistiť od falošných motívov, rozrásť sa a dočkať ovocia.
Kanaánska matka vedela jasne dve veci: že jej dcéra naliehavo potrebuje pomoc a že Ježiš je ten, ktorého „aj diabli poslúchajú“. Nevidela iné východisko, len opakovane, úpenlivo prosiť o pomoc. Práve tým prejavila svoju vieru v túto Ježišovu moc. Pravosť Izraelitu a jeho viery sa nezískava dedične, hoci môcť vyrastať v atmosfére viery je veľký dar. Príkladom je naša Kanaánčanka, ktorá síce navonok nepatrí k dedičstvu viery Izraela, ale fakticky ju presahuje.
Vžiť sa do rozpoloženia a vziať na seba trápenie druhých je prejavom lásky a zabúdania na seba. Jej neodbytnosť zas bola prejavom viery, že Ježiš môže jej dcére zázračne pomôcť a že jej môže pomôcť iba on. Okrem veľkej viery musela mať aj veľkú lásku k svojej dcére, túžila ju vyslobodiť zo zovretia zlého ducha, preto sa neurazila a nedala odradiť počiatočným tvrdým odmietnutím. Uráža sa človek, ktorému ide o seba. Kto hľadá dobro druhého, toho neodradia ani horšie veci.
Čoraz častejšie môžeme počuť aj medzi veriacimi: „Dnes to tak chodí“; „Dnes to už mladí nechápu“… Zložitá téma, ale isté je, že kto sa rozhodne žiť v protiklade s Božími princípmi, vždy sa to nejako obráti proti nemu, a ako sa hovorí, „modré v očiach sa mení v modré pod očami“. Milovať svoje deti, svojich vnukov a vnučky znamená chrániť ich pred hriechom. Aj dobrým slovom. Ale aj v pokore, že len Ježiš môže ozaj pomôcť. Podľa osvedčenej zásady: „Hovoriť viac s Bohom o deťoch ako s deťmi o Bohu.“
Ježišov postoj k žene z cudzej krajiny môže vyvolať otázky aj na náročnú tému postoja k migrantom. Nie je na škodu pozrieť sa, čo o nej hovorí Katechizmus Katolíckej cirkvi. Samozrejme s pripomienkou, že obsahuje nadčasové princípy a treba ich vnímať ponad súčasný sociálny i politický kontext. V časti, kde rozoberá prikázanie lásky, Katechizmus uvádza: „Bohatšie národy sú povinné, nakoľko je to možné, prijať cudzincov hľadajúcich bezpečnosť a prostriedky na živobytie, ktoré nemôžu nájsť vo svojej pôvodnej vlasti.
Verejná moc má dbať na zachovávanie prirodzeného práva, ktoré stavia hosťa pod ochranu tých, čo ho prijímajú. Politické autority môžu vzhľadom na spoločné dobro, za ktoré sú zodpovedné, podriadiť uplatňovanie prisťahovaleckého práva rôznym právnym podmienkam, najmä čo sa týka povinností prisťahovalcov voči krajine, ktorá ich prijala. Prisťahovalec je povinný s vďakou rešpektovať hmotné a duchovné dedičstvo krajiny, ktorá ho prijala, poslúchať jej zákony a prispievať na jej náklady.“ (2 241)